کم حرف شده ام، اگر چیزی بگویم باز افسار خودم را می کشم به سکوت. کمتر کسی فهمید چرا از مجازستان فرار کرده ام، نمیدانم میتوانم شرح دهم یا نه. میخواهم من را بکشم، منیت را از بین ببرم. وقتی می آیم و از خودم می نویسم مسیرم به من هم کشیده می شود، از اعتقاداتم می گویم، از باورهایم، و بعد دور بر می دارم و بیشتر فکر می کنم که با داشتن حتی یک خواننده من فکرم درست است. می خواهم این من هیچ بشود، نظر ندهد، ساکت باشد، شاهد باشد، تسلیم باشد، این من بسیار نادان است و تمایل دارد به گزافه گویی، دنیا پر از احتمالات است و من نباید،نمی توانم به اطمینان نظری بدهم، این من و تمایلش به سخنوری را باید بکشم تا به رهایی برسم. دعا کنید بتوانم، دعا کنید رها شوم.